podaż

podaż,

ekon. w języku potocznym ilość produktów, którą przedsiębiorstwa są gotowe dostarczyć na rynek.

W języku ekonomicznym podaż oznacza funkcję określającą rozmiary podaży; — matematyczna forma zapisu zależności funkcjonalnej, łączącej wielkość produktu (S_x) z determinantami podaży: ceną produktu (P_x), technologią (T), cenami czynników wytwórczych (P_n) oraz strategią przedsiębiorstwa (G) : S_x = f(P_x, T, P_n, G). Ponieważ podaż jest funkcją wielu zmiennych, dla ułatwienia jej graficznej prezentacji rozpatruje się ją przyjmując założenie, że z wyjątkiem jednej zmiennej pozostałe nie ulegają zmianie. W typowym ujęciu podaż jest rosnącą funkcją ceny. Krzywa podaży — linia pokazująca zależność między ceną produktu a jego ilością dostarczoną na rynek w określonym czasie. Typowa krzywa podaży jest dodatnio nachylona (rosnąca), co oznacza, że wzrost ceny powoduje zwiększenie podaży; krzywa podaży przedsiębiorstwa w konkurencji doskonałej, to fragment krzywej kosztu krańcowego począwszy od punktu wyjścia z gałęzi w górę; rynkowa krzywa podaży, to suma krzywych podaży poszczególnych przedsiębiorstw. Nachylenie krzywej podaży odzwierciedla stopień reakcji dostawców produktu na zmiany jego ceny: jeżeli jej silny wzrost skłania przedsiębiorstwa do relatywnie niewielkiego wzrostu dostaw, to podaż takiego produktu jest mało elastyczna, a krzywa podaży — stromo nachylona; krzywa podaży ulega przesunięciu pod wpływem zmian in. niż cena determinant podaży: np. zwiększenie kosztów powoduje przesunięcie krzywej podaży w lewo, co oznacza, że przy tym samym poziomie ceny podaż jest mniejsza; zjawisko to jest nazywane szokiem podażowym. Podaż i popyt wzajemnie oddziaływują na siebie, czego skutkiem jest ukształtowanie się ceny równowagi rynku. Podaż agregatowa — łączna podaż dóbr i usług wszystkich dostawców; obejmuje dobra i usługi konsumpcyjne oraz kapitałowe (inwestycyjne). Podaż agregatowa wraz z agregatowym popytem określa poziom równowagi dochodu narodowego oraz przeciętny poziom cen w gospodarce. Kształt krzywej podaży agregatowej jest przedmiotem sporu między przedstawicielami różnych kierunków współczesnej makroekonomii. Keynesiści twierdzą, że w krótkim okresie krzywa podaży agregatowej jest dodatnio nachylona; oznacza to, że wzrost popytu agregatowego może powodować wzrost wytworzonego dochodu narodowego. Monetaryści dopuszczają dodatnie nachylenie krzywej podaży agregatowej w krótkim okresie, lecz twierdzą, iż jest ona pionowa w długim okresie; oznacza to, że zwiększenie popytu agregatowego w długim okresie nie prowadzi do zwiększenia dochodu narodowego, lecz tylko do wzrostu przeciętnego poziomu cen (inflacji). Dla przedstawicieli nowej klasycznej makroekonomii krzywa podaży agregatowej jest pionowa również w krótkim okresie. Kontrowersje wokół kształtu podaży agregatowej uniemożliwiają sformułowanie jednolitych zaleceń dla polityki gospodarczej ze strony teorii ekonomii; znajdują one odzwierciedlenie w programach partii politycznych.