pitekantrop
 
Encyklopedia PWN
pitekantrop
[gr. píthēkos ‘małpa’, ánthrōpos ‘człowiek’],
człowiek z Jawy, Pithecanthropus erectus,
gatunek hominida, którego szczątki, sklepienie czaszki i ząb, odkrył 1891 E. Dubois, holenderski badacz poszukujący na terenie Indonezji „brakującego ogniwa” między małpami a człowiekiem.
Puszka mózgowa o objętości 813–1251 cm3, grube wały nadoczodołowe, twarz silnie prognatyczna, żuchwa bardzo masywna i bez wyniosłości bródkowej; budową kończyn i tułowia prawdopodobnie nie różnił się od człowieka dzisiejszego; występował od ok. 2 mln do ok. 200 tys. lat temu; najbogatsze znaleziska na Jawie i w Chinach, pojedyncze — w Afryce i Europie; pitekantrop opanował krzesanie i przechowywanie ognia, uprawiał myślistwo i zbieractwo, wytwarzał prymitywne narzędzia kam. (kultura szelska i aszelska).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia