piłka ręczna,
zespołowa gra sport. dla 2 drużyn po 7 zawodników (w tym bramkarz);
piłka ręczna
Encyklopedia PWN
rozgrywana wg określonych zasad (m.in. nie wolno dotykać piłki nogą poniżej kolana, wyjątek — bramkarz), na boisku (20 × 40 m) z bramkami (2 × 3 m) piłką o obwodzie 54–56 cm (kobiety) lub 58–60 cm (mężczyźni); czas gry 2 × 30 min; celem gry jest zdobycie jak największej liczby bramek; grę zbliżoną do piłki ręcznej wprowadził (1898) do szkół Duńczyk H. Nielsen; później powstały inne odmiany piłki ręcznej: w Czechach hazena, w Niemczech — torball; początkowo dominowała odmiana piłki ręcznej w drużynach 11-osobowych (ostatnie mistrzostwa świata 1966), ob. bardzo rzadko uprawiana; w drużynach 7-osobowych piłka ręczna weszła do programu igrzysk olimpijskich dopiero w 1972, lecz mistrzostwa świata rozgrywane są już od 1938; w Polsce piłkę ręczną zaczęto uprawiać w Szczypiornie k. Kalisza, stąd nazwa — szczypiorniak (stosowana do 1951); mistrzostwa Polski w piłce ręcznej 7-osobowej rozgrywane są od 1938 (kobiety), od 1955 (mężczyźni); największym osiągnięciem było zdobycie brązowego medalu na igrzyskach olimpijskich (1976 mężczyźni) oraz mistrzostwach świata (1982, mężczyźni); rozwojem piłki ręcznej kieruje zał. 1928 Międzynar. Federacja Piłki Ręcznej (IHF), w Polsce — Związek Piłki Ręcznej w Polsce (zał. 1957).
