pedagogika empiryczna,
kierunek pedagogiki, zapoczątkowany w XIX w., dążący — na podstawie badań empirycznych — do nadania jej statusu autonomicznej dyscypliny naukowej.
pedagogika empiryczna
Encyklopedia PWN
P.e. gromadzi, porządkuje i uogólnia fakty dotyczące procesów wychowania i kształcenia, ich uwarunkowań społ. oraz zajmuje się ustalaniem stopnia skuteczności stosowanych technik i oddziaływań pedag.; poszukując prawidłowości, które wyjaśnią rzeczywistość edukacyjną, dąży do tego, by mogły one stać się nauk. podstawą praktyki edukacyjnej. Podejście takie zakłada, że poznanie dostatecznej liczby czynników i praw warunkujących proces kształcenia umożliwia następnie jego skuteczne sterowanie (tzw. technologia kształcenia). P.e. sięga korzeniami hist. do prac J.F. Herbarta, natomiast współcześnie nawiązuje do pozytywist. modelu nauki oraz do empirycznych i eksperymentalnych metod stosowanych w przyrodoznawstwie i naukach społecznych. Przedstawicielami tego kierunku są m.in.: E. Meumann, A. Binet, E. Claparede, G.S. Hall, R. Rusk, J.W. Dawid, H. Muszyński, B. Niemierko.
Współczesna p.e. wyróżnia 3 podstawowe modele badań: jedno- lub wieloczynnikowe badania eksperymentalne; jedno- lub wieloczynnikowe badania korelacyjno-regresyjne; dwu- lub wielowartościowe badania ex post facto. Kluczową sprawą dla p.e. jest gromadzenie danych oraz procedura ich uogólniania i tworzenia systemu twierdzeń wyjaśniających; p.e. spełnia przede wszystkim funkcję techn. polegającą na wyjaśnianiu i planowym wywoływaniu procesów edukacyjnych.
