paleolityczna sztuka
 
Encyklopedia PWN
paleolityczna sztuka,
pierwociny sztuki paleolitycznej sięgają czasów egzystencji człowieka neandertalskiego Homo sapiens neanderthalensis i znane są z okresu mustierskiego (50–38 tysięcy lat p.n.e.) z Francji, Czech i Polski;
były to symboliczne nacięcia na kościach. Sztuka figuralna pojawiła się w młodszym paleolicie (40–9 tysięcy lat p.n.e.) wraz z Homo sapiens, a jej najwcześniejsze wytwory to malowane sylwetki dłoni ludzkich oraz linie faliste we wnętrzach jaskiń. Wczesna sztuka paleolityczna jest znana także z Afryki Południowej, Brazylii i Australii. Wielobarwne malowidła jaskiniowe realistycznie ukazywały zwierzęta epoki: mamuty, bizony, tury, konie, nosorożce; przedstawienia człowieka należały do rzadkości. Jaskinie z malowidłami występują najczęściej w południowej Francji (m.in. Lascaux, Chauvet, Niaux, Brassempouy, Pair-non-Pair) oraz w północno-wschodniej Hiszpanii (m.in. Cogul, Castillo, Altamira, Sentimamine); znajdowane są także we Włoszech, w RPA oraz w Patagonii. Oprócz malowideł wykonywano płaskorzeźby i ryty skalne, a także drobną plastykę figuralną, przedstawiającą najczęściej nagie kobiety (wenus paleolityczna); figurki te są znajdowane także w Azji oraz północnej Afryce; można wyróżnić 2 typy przedstawień kobiet: otyłej, z obfitymi pośladkami i piersiami (np. tzw. Wenus z Willendorfu), lub kobiety smukłej, dziewczęcej. U schyłku paleolitu zanikł realizm w malarstwie i płaskorzeźbie tworzonych w jaskiniach, osiągnął jednak na krótko wysoki poziom w drobnej plastyce figuralnej na terenie Francji oraz w rytach i malowidłach naskalnych północnej Afryki.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia