paleogeografia
 
Encyklopedia PWN
paleogeografia
[gr.],
dział geologii historycznej, nauka zajmująca się badaniem środowiska geograficznego w minionych epokach geologicznych;
odtwarza zarysy dawnych lądów i mórz, przebieg łańcuchów górskich, rzek itp. Na podstawie rodzajów osadów i zawartych w nich szczątków organicznych określa się w jakim środowisku osady te powstały, a więc w jakim klimacie, w morzu czy na lądzie, w rzekach czy na pustyniach itp. O warunkach kontynentalnych panujących na danym terenie w przeszłości geologicznej świadczą np. aluwia dawnych rzek, moreny dawnych lodowców, martwice wapienne i krzemionkowe będące osadami źródeł, torfy, węgle, o środowisku morskim — np. wapienie rafowe, kreda pisząca, margle, radiolaryty. Określanie środowisk geograficznych ubiegłych epok geologicznych na podstawie rodzaju osadów odbywa się na zasadzie aktualizmu geologicznego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia