padaczka
 
Encyklopedia PWN
padaczka, epilepsja, choroba św. Walentego,
zespół chorobowy, którego istotą są napady padaczkowe;
objaw uszkodzenia mózgu powodującego nieprawidłowe, powtarzające się zmiany czynności bioelektr. komórek nerwowych mózgu, aktywujące określone układy strukturalno-czynnościowe mózgu, manifestujące się klinicznie różnymi typami napadów. Przyczyny napadów padaczkowych mogą być różne, u większości chorych nie są one znane; w części przypadków przyczyna napadu jest znana, może nią być prawie każdy proces uszkadzający mózg. Istnieje wiele klasyfikacji napadów padaczkowych, na ogół rozróżnia się napady uogólnione i częściowe. Wśród pierwszych (padaczka uogólniona) wymienia się napady małe (petit mal), w których chory traci na chwilę świadomość, ale nie pada, a jedynie przerywa na kilka sekund wykonywane czynności i kontynuuje je po przeminięciu napadu; niekiedy w czasie napadu małego występują drobne drgawki niektórych mięśni, często w obrębie twarzy; nie leczone napady małe mogą występować z częstością do kilkudziesięciu dziennie. Drugim typem napadów uogólnionych jest napad duży (grand mal); zaczyna się on często aurą, chory czuje jakiś zapach lub doznaje jakiegoś stereotypowego wrażenia wzrokowego, następnie traci przytomność i pada; po upadku następuje właściwy napad duży pod postacią prężeń, a następnie drgawek, napad kończy się po kilkudziesięciu sekundach i chory zasypia; w czasie napadu dużego chory może doznać urazu, przygryźć sobie język, oddać mimowolnie mocz i stolec; napad pojedynczy nie wymaga leczenia, jeśli jednak dochodzi do serii napadów, pacjent musi być jak najszybciej poddany leczeniu, ponieważ nieprzerwana seria napadów, tzw. stan padaczkowy, grozi utratą życia. Leczenie lekami zmniejszającymi pobudliwość ośrodkowego układu nerwowego, niekiedy chirurgiczne.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia