owocowanie

owocowanie,

bot. złożony ciąg procesów u roślin nasiennych rozpoczynający się wraz z inicjacją kwitnienia, kiedy zaczynają różnicować się zawiązki elementów kwiatu, w efekcie prowadzący do powstania owocu;

podczas owocowania owoc powstaje zwykle z tkanek zalążni słupka, otacza on nasiona podczas ich dojrzewania, a później pomaga w ich rozsiewaniu. W tworzeniu owocu mogą także brać udział różne inne części kwiatu (zw. szupinkami); w wyniku zapylenia (zapylanie), a następnie zapłodnienia (zapłodnienie podwójne), następuje zawiązywanie owocu, polegające na zapobieganiu opadnięciu wierzchołka generatywnego i intensywnym rozwoju tkanek owocu. Owocowanie może także zachodzić z udziałem partenokarpii, w wyniku której powstaje owoc bez zapłodnienia i tworzenia się nasion; czynnikami odpowiedzialnymi za wzrost zalążni są hormony roślinne (fitohormony), gł. auksyny i gibereliny. W czasie powstawania owocu korona, pręciki, szyjka słupka i znamię zwykle więdną i odpadają. W typowym owocu wykształca się rozrośnięta ściana zalążni (tzw. owocnia) i nasiona; w owocni zwykle różnicują się 3 warstwy: zewn. — egzokarp, wewn. — endokarp (które często są jednowarstwowe) oraz leżący między nimi kilkuwarstwowy — mezokarp; jeśli zapylenie nie nastąpi, kwiat z owocolistkami odpada.

Podczas owocowania w końcowym etapie wzrostu owoców zwiększa się w nich zawartość cukrów; w pełni wykształconym owocu zachodzą procesy dojrzewania; dochodzi do przekształcenia skrobi w cukry proste, zwiększania się miękkości owocu w wyniku hydrolizy substancji pektynowych (pektyny) oraz zmiany zabarwienia na skutek rozkładu chlorofilu i pojawiania się karotenoidów i flawonoidów (flawony). Istotną rolę w procesie dojrzewania owoców odgrywają fitohormony: etylen (eten) i kwas abscysynowy przyspieszają procesy dojrzewania owoców, natomiast auksyny, gibereliny i cytokininy opóźniają ten proces.