obiektyw fotograficzny,
obiektyw będący podstawowym elementem urządzeń, takich jak: aparat fot., kamera film., powiększalnik, przeglądarka, kopiarka, rzutnik, projektor cyfrowy;
obiektyw fotograficzny
Encyklopedia PWN
jego zasadniczą część stanowi układ optyczny, zbud. ze szkła o wysokim współczynniku załamania światła lub z luster o określonej krzywiźnie, rzadko z przezroczystego tworzywa sztucznego; obiektyw fotograficzny tworzy odwrócony rzeczywisty obraz przedmiotu (fotografowanego lub filmowanego — obiektyw zdjęciowy, rzutowanego — obiektyw projekcyjny) w płaszczyźnie zawierającej detektor obrazu (np. błonę fot., taśmę film., inną warstwę fotochemicznie lub fotofizycznie wrażliwą, przetwornik CCD) albo ekran odbiciowy; obiektyw fotograficzny charakteryzują: ogniskowa, zdolność rozdzielcza, otwór względny, kąt widzenia. Obiektywy fotograficzne zdjęciowe dzielą się na obiektywy stałoogniskowe — o stałej wartości ogniskowej f, i zmiennoogniskowe (tzw. zoomy) — o ustawialnej wartości f (w określonym dla danego obiektywu przedziale) i w konsekwencji o zmiennym kącie widzenia i zmiennym otworze względnym; wśród obiektywów fotograficznych stałoogniskowych rozróżnia się: standardowe — o kącie widzenia zbliżonym do kąta widzenia oka ludzkiego (45–60°) i ogniskowej odpowiadającej w przybliżeniu przekątnej żądanego obrazu opt. w aparacie fot., szerokokątne — czyli krótkoogniskowe, o kącie widzenia od 65° do ponad 180° (np. rybie oko), a także długoogniskowe (tzw. teleobiektywy) — o ogniskowej będącej wielokrotnością przekątnej obrazu (od ok. 1,5 raza wzwyż), do fotografowania z dużej odległości; współcz. aparaty fot. coraz częściej są wyposażane w obiektywy zmiennoogniskowe. Zwykle układ optyczny obiektywu fotograficznego składa się z kilku do kilkunastu soczewek, częściowo klejonych, o różnych ogniskowych (w celu kompensacji błędów), zgrupowanych w człony.
