nowa krytyka

nowa krytyka: nouvelle critique ,

nazwa prądu we współcz. fr. nauce o literaturze, występującego gł. w latach 60. XX w., zainicjowanego pracami G. Bachelarda i M. Blanchota; nowa krytyka, będąca reakcją na tradycyjne metody krytyki genetycznej, wychodzi z założeń m.in. psychoanalizy — podejmowanych zwłaszcza na gruncie tzw. krytyki tematycznej (Ch. Mauron, Belg G. Poulet, J.P. Richard, J.P. Sartre, Szwajcar J. Starobinski), językoznawstwa strukturalnego i semiotyki (R. Barthes, C. Bremond, M. Foucault, G. Genette, J. Kristeva, Ph. Sollers, T. Todorov, A.J. Greimas; grupa i pismo „Tel Quel’”) oraz socjologii (L. Goldmann, R. Escarpit).