nobilitacja
prawna forma wejścia do stanu szlacheckiego osoby (i jej potomków) nie mającej szlacheckich przodków;
[łac.],
uszlachcenie,
nobilitacja
Encyklopedia PWN
nobilitacja wraz z nadaniem herbu następowała w wyniku aktu wydanego przez panującego; w zachodniej Europie nadania herbów osobom nie mającym zwierzchnictwa lennego występowały już w XIII w.; w Polsce nobilitacja była znana od XIV w.; jej pierwotną formę stanowiła adopcja herbowa przez króla lub rody rycerskie (np. przyjęcie do herbów przez polskie rody katolickie bojarów litewskich w Horodle 1413); od połowy XVI w. forma adopcji zanikła na rzecz nobilitacji przez króla; od 1601 prawo nobilitacji przysługiwało wyłącznie sejmowi; od 1669 nobilitowani otrzymywali tylko skartabellat; 1775 nałożono na nobilitowanych obowiązek posiadania (kupna) dóbr ziemskich; Konstytucja 3 maja 1791 wprowadziła ułatwienia nobilitacji dla mieszczan.
