nerwice
 
Encyklopedia PWN
nerwice, neurozy, psychonerwice,
grupa zaburzeń psychicznych stanowiących szczególnie nasilone lub długotrwałe odmiany reakcji na trudne sytuacje psychiczne i społ., które powodują cierpienie, sprzyjają nieprzystosowaniu i ograniczają możliwość swobodnego rozwoju osobowego;
charakterystyczne dla nerwic jest ukształtowanie się i utrwalanie różnorodnych objawów nerwicowych, tj. przeżyć lub zachowań stanowiących nieskuteczną próbę radzenia sobie z aktualnie przeżywanymi trudnościami za pomocą mechanizmów skutecznych we wcześniejszych okresach życia, choć przynoszą pewną ulgę (np. zmniejszają poczucie niepewności lub bezradności), nie rozwiązują ich skutecznie i koncentrują uwagę oraz wysiłek pacjenta na samych objawach, utrudniają lub uniemożliwiają dostrzeganie zasadniczej przyczyny trudności; nie realne trudności, lecz objawy stanowią gł. motyw szukania pomocy; od nazw dominujących objawów są tworzone nazwy najczęściej występujących nerwic (np. nerwica lękowa, narządowa, natręctw, fobii, depersonalizacyjna, hipochondryczna, dysocjacyjna, konwersyjna). Nerwice są częstymi zaburzeniami; przejściowe, mniej nasilone i ustępujące spontanicznie objawy nerwicowe ma 40–60% populacji, częstość zaburzeń bardziej nasilonych — 15–25% populacji, tylko u 4–5% populacji zaburzenia mają postać głębszą lub utrwaloną, zmuszającą do intensywnego lub długotrwałego leczenia. W leczeniu nerwic podstawową rolę odgrywa psychoterapia, która w zależności od głębokości i utrwalenia zaburzeń może różnić się celami (eliminacja objawu, rekonstrukcja wzorców zachowania, przebudowa osobowości), czasem trwania (krótko-, długoterminowa), kontekstem osobowym (indywidualna, grupowa) oraz podejściem teoret.; pomocniczą rolę w niektórych zaburzeniach mogą odgrywać leki psychotropowe.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia