nakszbandijja
 
Encyklopedia PWN
nakszbandijja, naqšbandiyya,
bractwo sufickie, zał. przez Baha ad-Dina Nakszbanda (1314–89);
początkowo n. działała na terenach Azji Środkowej, ciesząc się popularnością wśród ludów tureckich; od XV w. n. stała się najpopularniejszym zakonem sufickim po kadirijji, a w jej łonie zaczęły powstawać odłamy, które później stały się samodzielnymi bractwami mistyków, np. bractwo mudżaddidijja w Indiach, zał. 1608 przez A. Sirhindiego. N. odrzucała ascezę i pustelnictwo, a jej członkowie brali aktywny udział w życiu społ. swoich krajów, przyczyniając się w decydującym stopniu do umocnienia islamu w Azji Środkowej; wśród zasad n. była konieczność kontaktowania się z władzami świeckimi w celu ochrony dobra zwykłych ludzi; członkami bractwa było wielu wybitnych przedstawicieli elit tamtych obszarów, np. perski poeta Dżami (zm. 1492) czy Uzbek Aliszer Nawoi (zm. 1501); „droga” n. nie wymagała praktykowania głośnego zikru, lecz kierowała się raczej ku budowaniu związku między uczniem a nauczycielem. Symbolem n. jest kontur serca z wpisanym weń słowem Allah [‘Bóg’].
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia