nabiści
 
Encyklopedia PWN
nabiści
[fr. < hebr. nābhî’ ‘prorok’],
fr. ugrupowanie artyst. Les Nabis, działające 1888–1903 w Paryżu;
jej organizatorem był P. Sérusier, czł.: M. Denis, E. Bernard, P. Ranson, F. Vallotton, P. Bonnard, E. Vuillard, J. Verkade, J. Rippl-Rónai, K.X. Roussel, A. Maillol i G. Lacombe; podstawą programu artyst. nabistów była teoria neotradycjonalizmu, sformułowana przez Denisa; nabiści głosili, że w dziele sztuki rzeczywistość ulega podwójnej deformacji: subiektywnej, wyrażającej osobiste przeżycia artysty i nadającej obrazowi znaczenia symbol., oraz obiektywnej, ujednolicającej poszukiwania artyst. wszystkich przedstawicieli grupy w duchu dekoracyjnej syntezy (wszyscy interesowali się literaturą, muzyką, filozofią, religioznawstwem); sztukę nabistów charakteryzuje dbałość o wartości formalne, preferowanie kompozycji figuralnej, stłumiony koloryt i stosowanie płaskich plam barwnych, ograniczonych wyrazistym konturem; nabiści uprawiali zarówno malarstwo sztalugowe i ścienne, jak i scenografię, typografię, plakat, witraż, rzeźbę, sztukę zdobniczą; współpracowali z redakcją „La Revue Blanche”; twórczość nabistów wykazywała liczne związki z secesją i szkołą Pont-Aven; teorie grupy oddziałały na rozwój sztuki XX w., przedłużając obecność postimpresjonizmu w malarstwie fr. aż po lata 50. XX w.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Denis Maurice, Muzy, 1893 — Musée National d’Art Moderne, Paryż fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia