moralitet
późnośredniow. i renes. gatunek dram. o charakterze alegoryczno-dydaktycznym; przybierał formę uniwersalnej przypowieści na temat doczesnych pokus, upadku i zbawienia,
[niem. < łac.],
moralitet
Encyklopedia PWN
obrazował walkę uosobionych sił dobra i zła (Cnota, Wiara, Pycha, Wiedza, Grzech) o duszę człowieka; posługiwał się motywami bibl., później też mitol. lub hist.; popularyzował dogmaty wiary, w okresie reformacji był narzędziem teol.-rel. i polit. polemik; rozpowszechniony gł. we Francji oraz w Szkocji i Anglii (najwybitniejszy utwór — Everyman z końca XV w.), w Polsce grywany w teatrach jezuickich i pijarskich do połowy XVIII w.; Komedia Justyna i Konstancji M. Bielskiego, Kupiec M. Reja.
