monometalizm
 
Encyklopedia PWN
monometalizm
[gr. mónos ‘jedyny’, métallon ‘kruszec’],
system pieniężny oparty na zastosowaniu jednego kruszcu (srebra lub złota) jako powszechnego miernika wartości;
w kraju, którego waluta jest oparta na monometalizmie, znajdują się w obiegu pełnowartościowe monety, wybijane z kruszcu wybranego za podstawę waluty, albo znaki pieniężne (banknoty) wymienialne na kruszec w sposób nieograniczony; bicie monet wg określonej ustawowo stopy menniczej nie podlega ograniczeniom, a przepływ kruszcu w obrotach z in. krajami jest nieograniczony; wielkość obiegu pieniężnego jest regulowana przez swobodny dopływ kruszcu do kraju i do mennic. Pierwszym krajem, który wprowadził monometalizm (złoty), była Wielka Brytania (1816); w końcu XIX w. (po 1871) monometalizm złoty wprowadziły inne kraje europejskie (Niemcy 1871, Francja 1876, Austro-Węgry 1892, Rosja 1899); USA wprowadziły monometalizm po 1900; w niektórych krajach azjatyckich (Indie, Chiny) 1910–49 obowiązywał monometalizm oparty na srebrze; ewolucja monometalizmu poszła w kierunku stopniowego wprowadzania ograniczeń swobody bicia monet, wymienialności i międzynarodowego transferu złota.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia