monofizytyzm
 
Encyklopedia PWN
monofizytyzm
[gr., ‘jedna natura’],
nurt heterodoksyjny w obrębie chrześcijaństwa głoszący, że połączenie boskiego Logosu z ludzką naturą Jezusa dało początek jednej phýsis, w której boskość zdominowała człowieczeństwo.
Herezja powstała w Kościele w V w.; początkowo jej gł. przedstawicielem był Eutyches, opat klasztoru w pobliżu Konstantynopola; monofizytyzm został odrzucony przez papieża Leona I i sobór chalcedoński (451), który przyjął naukę, że Chrystus ma 2 natury: jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem; odrzucenie uchwał chalcedońskich w Egipcie, Etiopii i Armenii (motywowane w części chęcią uniezależnienia się od Bizancjum) dało początek tzw. Kościołom przedchalcedońskim; uważa się jednak, że ich poglądy teol. w istotnych kwestiach nie odbiegają od chrześc. ortodoksji.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia