międzynarodowy styl,
arch. tendencja panująca w architekturze od lat 20. do 50. XX w.;
międzynarodowy styl
Encyklopedia PWN
za jej najważniejsze cechy uważa się regularność i lekkość struktur oraz form architektonicznych, powszechne stosowanie nowoczesnych konstrukcji i materiałów, odrzucenie symetrii osiowej na rzecz proporcji poszczególnych elementów oraz całkowitą rezygnację z wszelkiej dekoracji. W budowlach stylu międzynarodowego dominowały proste, kubiczne formy geometryczne i układy wertykalno-horyzontalne, podkreślone rzędami okien, balustradą tarasów na dachu czy spiralą zewnętrznych schodów; ich twórcy zwracali uwagę na dobór szlachetnych materiałów, plastyczną grę faktur oraz zestawienia naturalnych barw, jak również na wizualny kontakt z otaczającą przyrodą. Nazwę, wprowadzoną przez H.R. Hitchcocka i P.C. Johnsona w książce The International Style. Architecture since 1922 (1932), tłumaczy fakt, że styl ten z powodzeniem stosowano w wielu krajach, niezależnie od różnic klimatycznych i obciążeń lokalną tradycją architektoniczną; programowy „kosmopolityzm” zrywał z wszelkimi odmianami „stylów narodowych”, przedkładając nad poszukiwanie odrębności dążenie do stworzenia budowli, o których kształcie decydowały takie czynniki, jak funkcja, higiena i światło. Cechy stylu międzynarodowego są widoczne zarówno w budownictwie willowym, jak i „maszynach do mieszkania” — pierwszych blokach wielomieszkaniowych o przeszklonych ścianach i prostocie rozwiązań wnętrz. Do czołowych reprezentantów stylu międzynarodowego należeli m.in.: Le Corbusier, W. Gropius, L. Mies van der Rohe, J.J.P. Oud; w Polsce: B. Lachert i J. Szanajca, B. i S. Brukalscy, H. i S. Syrkusowie, S. Hempel.
