midrasz
w judaizmie metoda interpretacji, komentowania tekstu biblijnego za pomocą objaśnień, sentencji i przypowieści, wykorzystująca w tym celu tradycję ustną.;
[hebr. dārāš ‘badać’, ‘dociekać’],
midrasz
Encyklopedia PWN
jako teksty literackie midrasze dzielą się na halachiczne (halacha), podające normy postępowania, i hagadyczne (hagada), zawierające dydaktyczne opowiadania i sentencje; midrasze są dziełem rabinów i powstawały głównie między II a IV w., początkowo przekazywane ustnie, do XI w. zostały spisane; korzystano z nich przy redagowaniu Talmudu; midraszami nazywa się także zbiory komentarzy do Biblii hebrajskiej powstałe w wyniku zastosowania midraszowej metody egzegezy tekstu biblijnego; zbiory takie istnieją do wszystkich ksiąg Starego Testamentu; najbardziej znane: Midrasz Rabba [‘wielki midrasz’] — głównie komentarze, różnych autorów (najstarsze z V w.), do Pięcioksięgu Mojżesza oraz Midrasz Tanchuma, którego twórcą był palestyński rabin, amoraita Tanchum Bar Abba (IV w.).
