micela
zorientowany zespół cząsteczek związku powierzchniowo czynnego (surfaktantu) lub jonów w roztworze.
[łac. mica ‘okruszyna’],
micela
Encyklopedia PWN
Cząsteczki tworzące m. są zorientowane tak, że ich hydrofilowe albo hydrofobowe części, w zależności od rozpuszczalnika, znajdują się na zewnątrz m. — w wodzie część hydrofilowa cząsteczek surfaktantu znajduje się na zewnątrz m. (m. normalna), w cieczy org. na zewnątrz m. znajduje się ich część hydrofobowa (m. odwrotna). Tworzeniu się m. towarzyszy zmiana wielu właściwości, jak napięcie powierzchniowe, ciśnienie osmotyczne, przewodnictwo elektryczne. M. stanowią rezerwę, z której cząsteczki surfaktantu są transportowane na powierzchnię granicy faz, a ich nasycenie jest przyczyną utrzymywania się napięcia międzyfazowego na jak najniższym poziomie. Mają one także działanie solubilizujące, zw. rozpuszczalnością micelarną, pozwalające substancję nierozpuszczalną w wodzie wprowadzić do fazy wodnej. Cechy te pozwalają na zastosowanie układów micelarnych jako detergentów, nośników leków, a także w syntezie org., katalizie micelarnej, flotacji i w procesach odzysku ropy naftowej.
