malajalam literatura
 
Encyklopedia PWN
malajalam literatura,
jedna z narodowych literatur indyjskich, rozwijająca się na terenie obecnego stanu Kerala (południowo-zachodnie Indie), gdzie w przeszłości istniało niezależne królestwo Ćerów; najmłodsza w grupie 4 gł. literatur drawidyjskich.
Najmłodsza w grupie 4 gł. literatur drawidyjskich. Początki literatury malajalam sięgają XII–XIII w. i wiążą się z procesem przekształcania się dialektu języka tamilskiego, używanego w Kerali w I tysiącl. n.e., w odrębny język; z tego okresu pochodzi Ramaćaritam [‘historia Ramy’] Śri Ramana, wierszowana opowieść osnuta na kanwie jednej z ksiąg sanskr. Ramajany, w formie oparta jednak na tradycji poezji tamilskiej (utwór w stylu pattu — pieśń); równocześnie rozwijał się (i osiągnął swe apogeum w XIV–XVI w.) styl maniprawala, łączący sanskryt z językiem drawidyjskiego południowych Indii. Szczytowe osiągnięcia literatury malajalam przypadły na XV–XVI w.; wiążą się z imionami 2 twórców: Ćeruśśerima — autora eposu Krysznappattu [‘pieśń o Krysznie’] oraz Eluttaććhana — autora eposu Adhjatma Ramajanam [‘duchowa Ramajana’], w którym tytułowy bohater Rama został utożsamiony z Bogiem. Najznakomitszym poetą XX w. był Vallathol Narayan Menon (1878–1958), uważany za nar. poetę Kerali.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia