labirynt ogrodowy, błędnik, Dom Dedala,
szt. ogrod. element ogrodu stanowiący skomplikowany system dróg, stosowany od średniowiecza do czasów współczesnych;
labirynt ogrodowy
Encyklopedia PWN
w ogrodach średniowiecznych l.o. wytyczano z wysokich trejaży oplatanych roślinami, tworzących korytarze; w okresie renesansu utrwaliły się 2 podstawowe formy l.o.: z wysokich ścian szpalerów albo z niskich żywopłotów — pierwsza do spacerowania, druga do oglądania zarysu l.o. z góry; l.o. zakładano często w geom. ogrodach renes., manierystycznych, barok. i rokokowych, a następnie w historyzujących odmianach tych stylów w XIX w.; w XVI i XVII w. przedstawienia l.o. występowały w malarstwie, grafice i na tkaninach dekoracyjnych; w XX w. l.o. wrócił do ogrodów wraz z postmodernizmem w architekturze i z nowym zainteresowaniem w sztuce (np. P. Klee) i literaturze (np. U. Eco) dla mitol. i egzystencjonalnych znaczeń labiryntu.
