kwiaciarstwo

kwiaciarstwo,

jeden z działów ogrodnictwa, obok warzywnictwa i sadownictwa.

Jako dziedzina nauki i dziedzina produkcji dzieli się na kilka specjalności: 1) produkcja roślin ozdobnych (kwiatów ciętych i roślin doniczkowych) pod osłonami i w gruncie; 2) produkcja materiału wyjściowego (np. nasiona, rozsady, sadzonki i cebule), także rozmnażanie in vitro (w szkle), szkółkarstwo drzew, krzewów i bylin; 3) dendrologia — hodowla roślin drzewiastych; 4) hodowla roślin ozdobnych. Rośliny ozdobne uprawiano już w staroż. Persji, Egipcie i Rzymie, w średniowieczu sadzono je w ogrodach przyklasztornych i król.; do rozwoju kwiaciarstwa przyczyniły się wyprawy krzyżowe, a w XVI i XVII w. — wyprawy handl. i podróżnicze, z których przywożono nowe, egzotyczne gat. roślin; od XIX w. powstawały wyspecjalizowane firmy ogrodnicze, które zajmowały się uprawą roślin ozdobnych, wymianą i zbytem, potem także hodowlą nowych odmian, m.in. przez selekcję mutantów, krzyżowanie różnych gat. i form; z tego okresu pochodzi wiele zaaklimatyzowanych gat. i odmian hod. bylin i roślin jednorocznych (m.in. goździków), także róż; przy dworach i pałacach powstawały oranżerie i ogrody zimowe, często z bogatymi kolekcjami roślin dekoracyjnych. Układanie kwiatów i kompozycji z roślin żywych i zasuszonych oraz ich zastosowanie w dekoracji wnętrz wchodzi w zakres bukieciarstwa. W wielu państwach kwiaciarstwo jest ważną dziedziną produkcji, a kwiaty cięte i doniczkowe oraz materiał wyjściowy do dalszej produkcji są przedmiotem handlu międzynar.; świat. centrum handlu roślinami ozdobnymi jest Holandia, która jest też ich największym eksporterem, następnie Dania, Kolumbia, Izrael, Włochy, Belgia; największymi importerami są: Niemcy, USA, Francja, Szwajcaria.