krzywica
 
Encyklopedia PWN
krzywica,
med. zespół ogólnoustrojowych objawów związanych z zaburzeniami gospodarki wapniowo-fosforanowej;
występuje gł. u dzieci w 1. roku życia (może rozpocząć się w wieku 2–3 mies.); najczęstszą przyczyną krzywicy jest niedobór wit. D (krzywica niedoborowa), rzadziej krzywica występuje w wyniku oporności tkanek docelowych na wit. D lub jako przejaw zaburzeń funkcji nerek. Objawy: pocenie główki, upośledzenie łaknienia, zaburzenia zachowania (rozdrażnienie, bezsenność), obniżenie napięcia mięśniowego (rozlany „żabi” brzuch), zaparcia oraz charakterystyczne nieprawidłowości ze strony układu kostnego, m.in.: miękkość kości czaszki prowadząca do zniekształcenia główki (spłaszczenie potylicy, wydatne guzy czołowe), a w dalszym okresie — zgrubienie nasad kości długich (bransolety krzywicze) i przymostkowych zakończeń żeber (różaniec krzywiczy); krzywicy często towarzyszy opóźnienie rozwoju psychoruchowego i skłonność do zakażeń. Rozwojowi krzywicy sprzyja nieprawidłowe żywienie (gł. przekarmianie mlekiem krowim, zwłaszcza niemodyfikowanym), niewłaściwa pielęgnacja (np. brak przebywania dziecka na powietrzu), nawracające zakażenia. Zapobieganie: naturalne karmienie lub — w razie braku pokarmu matki — właściwe prowadzenie karmienia sztucznego, staranna pielęgnacja (spacery), profilaktyczne dawki wit. D3; leczenie niedoborowej krzywicy: usunięcie czynników sprzyjających, podawanie wit. D3.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia