kreacja zbiorowa

kreacja zbiorowa,

teatr metoda twórczości teatr. zapoczątkowana w teatrze alternatywnym lat 60. i 70., polegająca na wspólnym udziale członków zespołu w powstaniu spektaklu.

polegająca na wspólnym udziale czł. zespołu w powstaniu spektaklu. Kreacja zbiorowa była wyrazem sprzeciwu wobec dominacji tekstu lit. oraz podziału i specjalizacji pracy w teatrze. Wyrosła z dążenia do stworzenia teatru prawdziwie kolektywnego i z tęsknoty za swobodą wypowiedzi artyst. (gł. aktorów). Spektakl będący wynikiem kreacji zbiorowej jest zazwyczaj pozbawiony tradycyjnej akcji i wykorzystuje formę kolażu, powstającego z improwizowanych podczas prób działań i wypowiedzi aktorów (tzw. pisanie na scenie). Ważnym środkiem wyrazu jest ekspresja cielesna (ciało aktora jako element plast.), niewerbalna emisja głosu, dźwięki konkretne, muzyka. Końcowym etapem pracy jest zazwyczaj wspólne stylistyczne ujednolicenie spektaklu, zastępujące tradycyjną reżyserię. Metodą kreacji zbiorowej powstawały spektakle m.in. zespołów amer.: Living Theatre, Performance Group, Open Theatre, w Polsce wielu teatrów studenckich.