kaseton
 
Encyklopedia PWN
kaseton
[wł.],
arch. wgłębione pole czworoboczne lub wieloboczne, stanowiące dekorację stropów, sklepień i kopuł;
kasetony wykonywano w drewnie, kamieniu lub stiuku, rzeźbiono lub malowano, wewnątrz często umieszczano motywy zdobnicze (rozety, rzeźbione głowy); początkowo kaseton stanowił element konstrukcji drewnianej stropów, z czasem stał się wyłącznie elementem dekoracyjnym; występował w architekturze antycznej, wczesnochrześcijańskiej i nowożytnej (zwłaszcza w renesansie).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Wawel, strop kasetonowy z rzeźbionymi głowami w Sali Poselskiejfot. M. Grychowski/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia