kapłan
religiozn. osoba spełniająca czynności kultowe, będąca pełnomocnikiem i przedstawicielem wspólnoty rel., pośrednikiem między ludźmi a bóstwem.
[czes. < średniow. łacina capellanus],
kapłan
Encyklopedia PWN
Urząd kapłana wiąże się z funkcją składania ofiary; do innych funkcji kapłana należą m.in.: przewodniczenie modlitwom, odprawianie czynności rytualnych, błogosławienie, opieka duchowa nad wyznawcami; na mocy swojego urzędu kapłan jest autorytetem i interpretatorem wiedzy sakralnej, a zwłaszcza pism świętych, etyki i prawa religijnego. W krajach staroż. Wschodu (Indie, Mezopotamia, Egipt, Izrael) kapłani tworzyli odrębną kastę społ., odgrywającą dużą rolę w kulturze, nauce i sztuce, a także w życiu polit.; w Grecji byli wyłącznie strażnikami świątyń i kierownikami ceremonii rel., natomiast w Rzymie tworzyli kolegia o b. zróżnicowanych funkcjach; w Kościele katol. zgodnie z prawem kanonicznym kapłani stanowią jeden z 3 (obok zakonników i ludzi świeckich) stanów; rozróżnia się 3 stopnie kapłanów: biskup, prezbiter i diakon; kapłani udzielają sakramentów, nauczają zasad wiary i zarządzają sprawami kośc.; urząd kapłański nie jest znany w islamie, we współcz. judaizmie i w większości protest. Kościołów.
