kancjonały
zbiory pieśni rel., śpiewniki, zawierające teksty oraz zapis melodii;
[łac. cantio ‘śpiew’],
kancjonały
Encyklopedia PWN
kancjonały były używane zwłaszcza w Niemczech i Czechach od poł. XV w., rozpowszechnione gł. przez ruchy dysydenckie; polskie kancjonały: dysydenckie — dość liczne, m.in. J. Seklucjana (1547), Walentego z Brzozowa (1554), P. Artomiusa (1587), K. Kraińskiego (1599), Mrongowiusza (1803); rzymskokatol. — Cantionale ecclesiasticum (1489), przypisywane S.S. Jagodyńskiemu Pieśni katholickie (1621), liczniejsze, zw. też kantyczkami, dopiero pod koniec XVII i w XVIII w., późniejsze śpiewniki kośc. M.M. Mioduszewskiego (1838, dodatki 1842–54), T. Klonowskiego (1867), J. Siedleckiego (1878), W. Gieburowskiego (1919) i in.
