kamwid
 
Encyklopedia PWN
Kamera w kamwidzie, przeznaczona do przetwarzania obrazu obserwowanej sceny na sygnał wizyjny, z reguły zawiera przetwornik CCD o wysokiej czułości i dużej liczbie elementów światłoczułych (kilkaset i więcej tys.), obiektyw o zmiennej ogniskowej (tzw. zoom), z możliwością regulacji przysłony, ostrości i szybkości migawki, oraz układy elektroniczne, np.: układ równowagi bieli (umożliwia zachowanie stałego odcienia bieli obrazu w wyniku odpowiedniej korekcji barw obrazu zapisywanego w różnych warunkach oświetleniowych), układ ściemniający i rozjaśniający obraz, układ stabilizacji obrazu, generator napisów, zegar, a także wizjer i często boczny odchylany kolorowy ekran LCD (mogący służyć jako wizjer lub częściej jako ekran do odtwarzania zapisanego obrazu). Do przetwarzania towarzyszącego obrazowi dźwięku na sygnał foniczny służy mikrofon kierunkowy, stanowiący zwykle część składową kamwidu; niektóre kamwidy są wyposażone w lampy oświetlające. Magnetowid w kamwidzie spełnia wszystkie funkcje magnetowidu stacjonarnego (z wyjątkiem nagrywania programów telewizyjnych) — umożliwia zapisywanie (w systemie określonym dla danego typu kamwidu) na taśmie magnetycznej przekazywanego przez kamerę sygnału wizyjnego, wraz z towarzyszącym mu sygnałem fonicznym, oraz odtwarzanie obrazu (na ekranie monitora) i dźwięku (za pomocą słuchawek lub wbudowanego w kamwid miniaturowego głośnika). Kamwid pozwala też na ogół na niezależne nagrywanie dźwięku i obrazu, montaż kolejnych odcinków nagrań i realizację wielu innych operacji. Jest zasilany ze źródła napięcia stałego, zwykle z wewnętrznego akumulatora (zapewnia kilkugodzinną pracę), niekiedy z zewnętrznego zasilacza elektrycznego; układy regulacji kamwidu są zwykle automatycznie sterowane mikroprocesorem; w wielu kamwidach istnieje też możliwość przejścia z automatycznego na ręczne sterowanie nastawami (tj. ręczny wybór wartości parametrów elementów regulacyjnych).
Pod względem przeznaczenia kamwidy dzieli się na: studyjne, profesjonalne i amatorskie, a pod względem postaci sygnału wizyjnego na: analogowe i cyfrowe. Najbardziej popularne są kamwidy analogowe: VHS i Video 8 (8 mm) — odznaczające się dość niską jakością obrazu, stosowane głównie przez amatorów, oraz S-VHS i Hi-8 — o znacznie wyższej jakości obrazu, stosowane zarówno przez amatorów, jak i profesjonalistów; kamwid S-VHS umożliwiają zapisywanie i odtwarzanie kaset VHS. Do grupy analogowych kamwidów studyjnych zalicza się m.in. kamwid formatu: Betacam, SP, MII. Na początku XXI w. coraz większe zainteresowanie ze względu na bardzo dobrej jakości obraz budzą kamwidy cyfrowe, zarówno amatorskie, np. Digital 8 (wykorzystuje kasety Hi-8 i umożliwia odtwarzanie analogowo zapisanych kaset Video 8 i Hi-8), jak i profesjonalne, np. DVCAM, DVCPRO oraz D6 (przeznaczony dla telewizji HDTV). Prawie wszystkie kamwidy cyfrowe mogą spełniać funkcję cyfrowych aparatów fotograficznych, tj. dokonywać rejestracji obrazów nieruchomych (fotografii) na specjalnych nośnikach, tzw. kartach pamięci; zapisane obrazy, po ich wprowadzeniu do pamięci komputera PC, można nie tylko oglądać na ekranie monitora, ale także tworzyć z nich inne obrazy za pomocą specjalnych programów. Pierwszy kamwid z kolorową kamerą został wprowadzony do użycia 1989, pierwszy kamwid cyfrowy 1995.
Mirosław Rusek
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia