jońska filozofia przyrody
 
Encyklopedia PWN
jońska filozofia przyrody, filozofia jońska,
historycznie pierwszy nurt starożytnej filozofii greckiej, rozwijający się między VII a IV w. p.n.e. w greckich koloniach w Azji Mniejszej (m.in. Efez, Milet);
głównymi przedstawicielami byli: Tales z Miletu, Anaksymander z Miletu, Anaksymenes z Miletu, Heraklit z Efezu; w przeciwieństwie do filozofii italskiej znacznie bardziej koncentrowali się oni na filozofii przyrody, szukając przede wszystkim arche, czyli podstawowej zasady rzeczywistości; za arche uznawali wodę, powietrze, ogień lub apejron (bezkres); większość filozofów jońskich ceniła wysoko poznanie zmysłowe; swe wnioski dotyczące natury przyrody opierali często na własnych badaniach w zakresie astronomii, meteorologii, geografii, geometrii i technologii.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia