inflancka wojna 1558–83,
wojna o sukcesję po inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego, toczona z udziałem Rosji, Polski, Szwecji i Danii,
inflancka wojna
Encyklopedia PWN
włączenie się Polski w sprawy wewnętrzne Inflant i zmuszenie mistrza inflanckiego do zawarcia 1557 traktatu w Pozwolu uznał Iwan IV Groźny za pretekst do uderzenia (1558) na Inflanty i opanowania m.in. Narwy i Dorpatu; 1560 Duńczycy zajęli Ozylię, 1561 mistrz inflanckiej gałęzi Krzyżaków, G. Kettler, poddał Inflanty Polsce, południowa część Inflant stała się lennem Polski i Litwy, jednocześnie Szwedzi opanowali północną Estonię z Rewlem. Rywalizacja o Inflanty doprowadziła do wybuchu tzw. północnej wojny siedmioletniej 1563–70; w tym czasie Iwan IV Groźny opanował Połock (1563); próba Iwana Groźnego stworzenia w Inflantach wasalnego królestwa dla Magnusa, brata króla duńskiego, zakończyła się niepowodzeniem (1571 zwycięstwo Szwedów nad wojskami moskiewskimi pod Rewlem). Decydujący zwrot w wojnie spowodowały 3 wyprawy Stefana Batorego, który 1579 zdobył Połock, 1580 — Wieliż, Uświat, Wielkie Łuki, 1581 obległ Psków; wykorzystując to Szwedzi opanowali Narwę; wojnę zakończył rozejm w Jamie Zapolskim (1582) i nad Plusą (1583).
