ind

wyk. A. Dukata/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

ind, In, indium,

pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 49;

Symbol: In

Nazwa łacińska: Indium

Liczba atomowa: 49

Pierwiastek promieniotwórczy: nie

Grupa układu okresowego pierwiastków: 13 — borowce

Odkrycie: 1863

Odkrywca: Reich Ferdinand, Richter Theodor

względna masa atomowa 114,818(3); należy do grupy borowców; srebrzystobiały, miękki, kowalny, ciągliwy metal; temperatura topnienia 156,6°C, temperatura wrzenia 2080°C, gęstość 7,31 g/cm³; odporny na działanie powietrza; stopnie utlenienia: gł. III oraz I i II; do związków i. należą m.in.: tlenek In₂O₃ (nierozpuszczalny w wodzie, łatwo ulegający redukcji do metalicznego i.), wodorotlenek In(OH)₃ (amfoteryczny), siarczek In₂S₃, chlorek InCl₃ (higroskopijny, lotny), siarczan, krystalizujący w postaci hydratu In₂(SO₄)₃ · 9H₂O, wodorek InH₃; w przyrodzie ind towarzyszy siarczkowym minerałom cynku, ołowiu, miedzi i cyny, stanowi niewielkie domieszki w sfalerycie, galenie, chalkopirycie — otrzymuje się go z pyłów powstających podczas ich pirometalurgicznej przeróbki; stosowany gł. jako składnik stopów specjalnych, m.in. łożyskowych, niskotopliwych, do wytwarzania antykorozyjnych powłok ochronnych na metalach, luster odpornych na działanie czynników atmosferycznych; związki ind — arsenek InAs, fosforek InP, antymonek InSb, są stosowane do produkcji materiałów i urządzeń mikrofalowych, opto- i mikroelektronicznych (m.in. fotodetektory, ogniwa fotoelektryczne, lasery półprzewodnikowe, przetworniki elektroakustyczne). Ind odkryli 1863 F. Reich i T. Richter.