impuls

impuls

[łac.],

fizjol. krótkotrwały stan czynny przewodzony wzdłuż komórki nerwowej lub mięśniowej, powstający w wyniku pobudzenia receptora lub wskutek depolaryzacji błony postsynaptycznej (synapsa);

istotę impulsu stanowią zmiany równowagi jon., gł. sodu i potasu, między wnętrzem komórki a jej otoczeniem, prowadzące do powstania lokalnego potencjału ujemnego, który przesuwa się na coraz dalsze odcinki błony komórkowej; za pośrednictwem szeregu impulsów odbywa się przekazywanie informacji w układzie nerwowym oraz stanu czynnego z ośr. nerwowych na narządy wykonawcze (prąd czynnościowy, potencjały bioelektryczne, przewodnictwo nerwowe, przekaźniki); w mięśniach impulsy wywołują skórcze włókien mięśniowych; impulsy można zarejestrować za pomocą aparatury elektronicznej w postaci potencjału iglicowego (iglica).