immunitet
hist. w średniowieczu przywilej monarszy przekazujący właścicielowi ziemskiemu w jego posiadłościach skarbowe i sądowe prerogatywy władzy publicznej.
[łac. immunitas ‘uwolnienie od obciążeń’],
immunitet
Encyklopedia PWN
W Europie od schyłku VI w. terminem immunitet oznaczano przywilej przyznawany w państwie Franków możnym świeckim, a później instytucjom kościelnym, który zakazywał wstępu urzędnikom królewskim na obszar immunizowany, a ich czynności administracyjne, skarbowe i sądowe przejmował posiadacz dóbr immunizowanych; sprawował on władzę nad ludnością zależną oraz ściągał od niej opłaty i daniny na rzecz władcy, sądził w sprawach mniejszej wagi; immunitety rozwinęły się w całej średniowiecznej Europie, sprzyjały rozdrobnieniu feudalnemu i wraz z wasalstwem doprowadziły do utrwalenia stosunków lennych, jednocześnie sprzyjały wewnętrznemu rozwojowi tych terenów, osadnictwu, oczynszowaniu gospodarstw chłopskich; w Polsce immunitet występował w dobrach kościelnych od XII w., w świeckich — od XIII w.
