imamici
 
Encyklopedia PWN
imamici, dwunastowcy, isna aszarijja,
najliczniejszy odłam szyitów, który wyodrębnił się w IX w.;
imamici przyjęli zasadę imamizmu, uznają dziedziczną linię 12 imamów (rozpoczyna ją kalif Ali Ibn Abi Talib a kończy Muhammad al-Mahdi, który miał zniknąć ok. 874), w przeciwieństwie od isma’ilitówzajdytów (uznających linię 7 i 4–5 imamów); 1502 doktrynę imamicką ogłoszono w Persji religią państw.; w XVII–XVIII w. imamici podzielili się na 2 ugrupowania: achbarytów i usulitów; achbaryci uznawali za jedyny autorytet tradycję szyicką (zw. achbar), czyli hadisy Mahometa i imamów, nie dopuszczając do ich interpretacji przez teologów; usulici kładli nacisk na racjonalną interpretację doktryny szyickiej przy tworzeniu zasad (usul) prawa, przyznając uczonym muzułm. swobodę podejmowania twórczej inicjatywy prawnej; ich poglądy przyjęła większość imamitów irańskich, co doprowadziło do powstania zhierarchizowanej grupy uczonych — prawników i teologów (mudżtahid) rozwijających prawo islamu; współcześnie imamici dominują w Iranie, wśród szyitów Iraku, mieszkają także w Pakistanie, Syrii, Libanie. Nazwą imamici określa się niekiedy wszystkie ugrupowania szyickie uznające imamizm.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia