hydrobiologia
nauka o życiu organizmów wodnych i zasiedlanych przez nie wodach;
[gr.],
hydrobiologia
Encyklopedia PWN
szczególne powiązania łączą hydrobiologię z ekologią, jest więc także definiowana jako ekologia organizmów wodnych; hydrobiologia jest nauką kompleksową, zajmującą się różnymi procesami i zjawiskami biol., łączącą zagadnienia z dziedziny botaniki, zoologii, hydrologii, geografii (klimatologii) i in. dziedzin wiedzy; zasadnicze zagadnienia hydrobiologii to zależność organizmów wodnych od ich środowiska i wpływ poszczególnych czynników biotycznych i abiotycznych na budowę, funkcjonowanie, tryb życia, rozmieszczenie, zagęszczenie i zmienność organizmów wodnych. Do rozwoju hydrobiologii przyczyniły się wielkie XIX-wieczne wyprawy oceaniczne statku Beagle z Ch. Darwinem i statku Challenger; podwaliny hydrobiologii położył F.A. Forel, 1869 wyróżniając i opisując strefy litoralu, pelagialu i bentalu Jeziora Genewskiego, i V. Hensen, 1867 zwracając uwagę na rolę planktonu mor. i opracowując metodę jego połowu; ważną rolę odegrał też rozwój stacji hydrobiol. i morskich. Różnorodność wód i typów zbiorników wodnych, zwłaszcza śródlądowych, oraz duże zróżnicowanie ich środowisk doprowadziło do rozdzielenia hydrobiologii na limnologię (wody stojące, gł. jezior), potamologię (wody płynące), krenobiologię (źródła), a w obrębie oceanologii — do powstania działu oceanografii biol.; badania hydrobiol. są wykorzystywane w rybołówstwie mor. i rybactwie śródlądowym, zagospodarowywaniu sztucznych zbiorników wodnych, a ich znaczenie rośnie w związku z potrzebą ochrony wód przed zanieczyszczeniami.
