hydroakustyka

hydroakustyka

[gr.],

akustyka podwodna,

dział akustyki zajmujący się rozchodzeniem się fal sprężystych w wodzie (w morzach, oceanach, jeziorach) oraz ich wytwarzaniem i odbiorem w zakresie częst. dźwiękowych i ultradźwiękowych;

fale sprężyste rozchodzą się w wodzie na znaczne odległości dzięki słabemu tłumieniu i wielokrotnym odbiciom; niejednorodne właściwości sprężyste toni wodnej (zależne od ciśnienia hydrostat., temperatury i zasolenia), od których zależy prędkość rozchodzenia się fal, zmieniają się wraz z głębokością; prowadzi to do powstawania tzw. kanałów dźwiękowych, czyli obszarów stanowiących falowody, którymi sygnały dźwiękowe są przenoszone na duże odległości; w h. sygnały dźwiękowe i ultradźwiękowe wykorzystuje się do komunikacji podwodnej, hydrolokacji (echosonda), do wykrywania obecności i rozmieszczenia organizmów mor. (szacowania zasobów biol., np. ryb, w danym akwenie), a także określania przestrzennych rozkładów właściwości fiz. toni wodnej oraz dna morza.