hurufijja
 
Encyklopedia PWN
hurufijja, ḥurūfiyya, hurufici
[arab. huruf ‘litery’],
odłam islamu szyickiego, zał. przez Fadl Allaha al-Astarabadiego pod koniec XIV w.;
charakterystyczną zewn. cechą doktryny hurufitów było przekonanie o tym, że w literach alfabetu arabskiego przejawia się Bóg; wewn. (właściwa) teologia h., wykazująca wiele wpływów isma’ilickich, była jednak bardziej skomplikowana i obejmowała wiarę w objawienie się Boga w człowieku, przejawiające się w 3 etapach: prorockim (zakończony misją Mahometa), świętości (od Alego Ibn Abi Taliba do 12. imama szyickiego) i ubóstwienia (od Fadl Allaha, pierwszego wcielenia boskiego); w XV w. h. rozpowszechniła się w Iranie, Azerbejdżanie, Syrii i Turcji, ale w wyniku prześladowań pod koniec tegoż wieku zanikła, a wiele jej idei przejęło mistyczne bractwo bektaszijja.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia