historia doktryn politycznych i prawnych
 
Encyklopedia PWN
historia doktryn politycznych i prawnych,
dziedzina nauki, której przedmiotem jest historia poglądów na strukturę polit. społeczeństwa (zwłaszcza na państwo) oraz na obowiązujące w społeczeństwie prawo;
jako dyscyplina nauk. historia doktryn politycznych i prawnych wyodrębniła się w XIX w. z tzw. historii filozofii prawa, będącej w gruncie rzeczy prezentacją systemów teoret. wielkich myślicieli, takich jak: Platon, Arystoteles, św. Tomasz, N. Machiavelli, H. Grotius, Th. Hobbes, J. Locke, Ch.L. Montesquieu, J.J. Rousseau, B. Constant, G.W.F. Hegel, K. Marks i in. Ta „elitarna” koncepcja historii doktryn politycznych i prawnych załamała się już pod koniec XIX w.; w dalszym rozwoju historii doktryn politycznych i prawnych objęła badania nad ideologiami i doktrynami polit.-społ. o charakterze masowym; zmieniło to w sposób zasadniczy koncepcję źródeł tej dyscypliny, powodując konieczność analizowania nie tylko wielkich systemów teoret., lecz także dokumentów władzy, wypowiedzi polityków, programów partii polit., a także poglądów tkwiących w literaturze pięknej, rel. czy symbolice dzieł sztuki lub zabytkach kultury materialnej. W Polsce historia filozofii prawa była uprawiana od 2. poł. XIX w., jej wybitnymi przedstawicielami w okresie międzywojennym byli: E. Krzymuski i E. Jarra, który wydał na emigracji Historię polskiej filozofii politycznej 966–1975 (1968). W okresie powojennym dyscyplina ta, już jako historia doktryn politycznych i prawnych, rozwinęła się na podstawie nowych założeń metodol. K. Grzybowskiego i G.L. Seidlera; wydatnie przyczynili się do dalszego jej rozwoju J. Baszkiewicz, W. Kornatowski, H. Olszewski, F. Ryszka, M. Sobolewski, M. Waldenberg.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia