hipsograficzna krzywa

hipsograficzna krzywa,

wykres liniowy w układzie współrzędnych prostokątnych ilustrujący strukturę wysokościową (i głębokościową) dowolnego obszaru;

na osi pionowej odkłada się wysokości i głębokości w stosunku do przyjętego poziomu odniesienia (zwykle poziomu morza), na osi poziomej — wartości pól powierzchni stref o odpowiednich wysokościach (głębokościach). Krzywa ilustrująca tylko strukturę głębokościową (poniżej poziomu morza lub dowolnego zbiornika wodnego) nosi nazwę krzywej batygraficznej (batymetrycznej); k.h. przedstawia syntetycznie ukształtowanie terenu i pozwala na obliczenie m.in. objętości lądów, mórz, jezior. K.h. ilustrująca strukturę wysokościową powierzchni całego globu, zw. krzywą hipsograficzną Ziemi, jest zwykle konstruowana razem dla obszarów mor. (dna oceanicznego) i lądowych; wynika z niej istnienie pięciu pięter wysokościowych: 1. rowy oceaniczne — poniżej 6000 m p.p.m. (ok. 2% pow. Ziemi), 2. dna basenów oceanicznych — od 6000 do 3000 m p.p.m. (ok. 52%), 3. stoki kontynent. — od 3000 do 200 m p.p.m. (ok. 12%), 4. szelfy, niziny i wyżyny kontynent. — od 200 m p.p.m. do 1000 m n.p.m. (ok. 21%), 5. wysokie wyżyny i góry — powyżej 1000 m (ok. 13%).