hindi język
 
Encyklopedia PWN
hindi język,
termin stosowany gł. w 2 znaczeniach: 1) ogólnopaństw. język Indii (od 1950), z indoeur. rodziny językowej (indoaryjska grupa języków indoirańskich);
lit. postać współcz. hindi zaczęła się kształtować w 1. poł. XIX w. na podstawie języka hindustani; pozostaje pod silnym wpływem sanskrytu (gł. źródło zapożyczeń); pismo dewanagari; 2) grupa zróżnicowanych dialektów wywodzących się z różnych form prakrytów — apabhramśa (ok. VIII–XII w.); występują na terenie współcz. stanów: Uttar Pradeś, Madhja Pradeś, Harijana, Bihar, Himaćal Pradeś, Radźasthan oraz terytorium związkowego Delhi; wyróżnia się 2 grupy tzw. hindi właściwego — wschodnią (gł. lit. dialekt — awadhi) oraz zachodnią (gł. dialekty — bradź i khari boli); pozostałe grupy dialektów: pahari (region podnóża Himalajów), radźasthani (teren Radźasthanu), a także bhodźpuri i majthili (obszar Biharu) są często uznawane za odrębne języki.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia