hermeneutyka biblijna

hermeneutyka biblijna,

nauka o zasadach interpretacji Biblii, dział biblistyki zajmujący się refleksją nad celami i metodami egzegezy biblijnej.

Zastosowanie metod hermeneutyki biblijnej do poszczególnych tekstów nazywa się egzegezą biblijną, a jej celem jest wyjaśnienie sensu tekstu w sposób najbardziej zgodny z jego brzmieniem i koncepcją autora przez rozpoznanie użytego gat. lit. i tła hist.; tak ustalony „sens wyrazowy” stanowi podstawę refleksji teol., skupiającej uwagę na ustaleniu istotnego dla życia rel. sensu poszczególnych tekstów, rozumianych jako Słowo Boże wyrażone słowami ludzkimi; poszczególne teksty rozpatruje się na tle Biblii jako całości (kanon biblijny), samą Biblię zaś w ramach całości wiary i teologii chrześcijańskiej. Egzegeza tradycyjna kładła nacisk na sens rozumiany w kontekście Objawienia, a także poszukiwała głębszego sensu, nieznanego samym autorom tekstów (typologia: postaci i zdarzenia ze Starego Testamentu jako zapowiedzi objawień Nowego Testamentu); w historii teologii istniały 2 tendencje: dosłownej i alegorycznej interpretacji Biblii. Współczesna hermeneutyka biblijna opiera się na historycznolit. metodzie egzegetycznej, umożliwiającej najlepsze zrozumienie tekstu zgodne z koncepcją jego autora, a poszerzanej często o nowe metody nawiązujące do współcz. humanistyki (krytyka lit., strukturalizm, psychologia, socjologia); te wyniki konfrontuje zarazem z teol. cechami Biblii oraz z różnymi prądami w hermeneutyce lit. i filoz. (F. Schleiermacher, M. Heidegger, H.-G. Gadamer, P. Ricoeur), wyrosłymi zresztą w znacznym stopniu właśnie z hermeneutyki biblijnej