hajduk
[węg.]:
hajduk
Encyklopedia PWN
1) na Węgrzech i w Austrii na przełomie XVI i XVII w. piechota zaciężna do pilnowania granic;
2) uzbrojeni strażnicy i żołnierze piechoty w Serbii i Banacie, podczas wojny austriacko-tureckiej 1716–18;
3) w Wenecji — uskocy, którzy w XVII w. przechodzili na terytorium weneckie, później, zorganizowani w oddziały, napadali na Turków;
4) w wojsku polskim w XVI i XVII w. szeregowiec piechoty węgierskiej (zreorganizowanej przez Stefana Batorego); odpowiednik draba w piechocie polskiej; później hajducy wchodzili głównie w skład chorągwi królów i magnatów jako ich służba nadworna, ubrana z węgierska.
