hagiografia
 
Encyklopedia PWN
hagiografia
[gr. hágios ‘święty’, gráphein ‘pisać’],
dział piśmiennictwa chrześc. obejmujący żywoty świętych oraz historię i badania nauk. tego piśmiennictwa.
Pierwowzorem chrześcijańskiej hagiografia była gr. aretologia (tj. rozwijająca się w okresie hellenistycznym literatura opisująca niezwykłe czyny, zwłaszcza gr. bóstw); do pierwszych chrześc. dzieł hagiograf. zalicza się pisma Euzebiusza z Cezarei, Vita Antonii Atanazego Wielkiego z IV w. oraz prace pustelników syr.-palestyńskich z V w. (Historia lausiaca, Vitae Patrum); z późniejszego okresu szczególnie jest znana średniow. Złota legenda Jakuba de Voragine; bogate piśmiennictwo hagiograf. rozwinęło się też w okresie kontrreformacji; kryt. badania nad źródłami hagiograf. prowadzili m.in.: w XVI w. C. Baronius, H. Rosweyde, J. Bolland (bollandyści), w XVII w. zwłaszcza Th. Ruinart i L.S. Le Nain de Tillemont; współcześnie za gł. hagiografa uważa się belg. zakonnika H. Delehaye’a. W Polsce hagiografia należy do najstarszych dziedzin piśmiennictwa (Żywot św. Wojciecha z XI w.); najpopularniejszy zbiór: Żywoty świętych P. Skargi (1579).
zgłoś uwagę
Ilustracje
Samostrzelnik Stanisław, Adoracja św. Stanisława, ilustracja w Catalogus archiepiscoporum Gnesnensium; Vitae episcoporum Cracoviensium Jana Długosza, 1530–35 — Biblioteka Narodowa w Warszawiefot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia