habitus

habitus

[łac., ‘właściwość’, ‘usposobienie’],

filoz.:

1) właściwość substancji będącej w ruchu, zaliczana przez Arystotelesa do kategorii jakości;

2) umiejętność wykonywania określonych czynności przez władze duchowe (intelekt i wolę) wynikająca z ich wyćwiczenia;

3) cnota (wada) jako stała sprawność, która kieruje do dobra (zła) moralnego;

4) cnota jako skutek działania łaski Bożej wspomagająca realizację celów szczegółowych i celu ostatecznego.