h

h,

litera alfabetu pol. (i łac.),

pochodząca poprzez gr. η (eta) od północno-zachodnio-semickiej (fenickiej) litery hēṭ, która była znakiem spółgłoski laryngalnej; w alfabecie pol. oznacza spółgłoskę szczelinową tylną, wymawianą przez Polaków przeważnie jako bezdźwięczna; ortograficznemu h (w wyrazach takich jak herbata, hałas, honor) w mowie Polaków z Kresów, części Śląska i z niektórych okolic środkowej Polski (np. Łowickiego) odpowiada dźwięczna odmiana h podobna do czeskiej czy ukr. h.