grypa, influenza,
med. ostra, wirusowa choroba o bardzo dużej zaraźliwości, wywoływana przez wirusy grypy A, B i C (rodzina Orthomyxoviridae) morfologicznie podobne do siebie;
grypa
Encyklopedia PWN
zakażenie kropelkowe i kontaktowe; przebieg różny — od bardzo lekkiego do ciężkiego, a nawet śmiertelnego; przypadki średnio ciężkie cechuje nagły początek z wysoką gorączką, dreszczami, silnym uczuciem rozbicia, bólami głowy i mięśni, potem dołącza się nieżyt dróg oddechowych (kaszel, ból gardła) i niekiedy powiększenie węzłów chłonnych; choroba kończy się zwykle po 2–6 dniach, powikłania występują u ok. 3% chorych, najczęściej u osób starszych, wyniszczonych chorobami (zapalenie płuc, zapalenie mięśnia sercowego, mózgu i in.). W czasie pandemii występuje duża śmiertelność, np. 1918–19 ok. 20 mln ofiar śmiertelnych (hiszpanka). W Polsce najgroźniejsza epidemia grypy 1971 — objęła ponad 5 mln osób (ok. 25 tysięcy zmarło). Leczenia swoistego brak, stosuje się głównie leki przeciwgorączkowe, zapobieganie polega na izolacji chorych, unikaniu w czasie pandemii większych skupisk ludzkich i podnoszeniu odporności osobniczej; po przebytej grypie organizm nabiera krótkotrwałej odporności na określony typ wirusa; uodpornianie szczepionką jest metodą o ograniczonej skuteczności, stosowane jest głównie u osób narażonych na łatwy kontakt z chorobą, np. wśród pracowników służby zdrowia, handlowców.
