gimnastyka sportowa,
dyscyplina sport. składająca się z 4 konkurencji kobiecych (ćwiczenia wolne, ćwiczenia na równoważni, na poręczach asymetrycznych i skok przez konia wszerz) i 6 męskich (ćwiczenia wolne, ćwiczenia na koniu z łękami, na kółkach, na poręczach, na drążku oraz skok przez konia wzdłuż) rozgrywanych indywidualnie;
gimnastyka sportowa
Encyklopedia PWN
powyższe konkurencje wchodzą w skład wielobojów, rozgrywanych indywidualnie i drużynowo; do programu zawodów należą ćwiczenia obowiązkowe i dowolne (własnej kompozycji). Gimnastyka sportowa od 1896 jest konkurencją olimpijską; 1881 powstała Międzynar. Federacja Gimnastyczna (FIG); 1903 odbyły się pierwsze mistrzostwa świata, a 1957 — pierwsze mistrzostwa Europy; w Polsce pierwsze mistrzostwa rozegrano 1935, w mistrzostwach świata Polacy po raz pierwszy wystąpili 1934; do 2000 pol. gimnastycy wywalczyli na igrzyskach olimpijskich 3 medale — 1 srebrny i 2 brązowe; do najwybitniejszych pol. gimnastyków sport. należą: wśród kobiet — H. Rakoczy (1950 4-krotna mistrzyni świata i brązowa medalistka, 1956 brązowa medalistka olimpijska — zespołowo), N. Kot (1956 brązowa medalistka olimpijska — zespołowo, 1959 2-krotna mistrzyni Europy i brązowa medalistka); wśród mężczyzn — J. Jokiel (1952 wicemistrz olimpijski w ćwiczeniach wolnych), A. Szajna (1974 brązowy medalista mistrzostw świata, 1975 mistrz i wicemistrz Europy), L. Blanik (2000 brązowy medalista olimpijski w skoku przez konia). W historii igrzysk olimpijskich za najlepszych gimnastyków są uznawani m.in.: V. Časlavská, N. Comaneci, O. Korbut, Ł. Łazutina, L. Turniszczewa oraz N. Andrianow, W. Czukarin, Y. Endo, S. Kato, A. Niemow, T. Ono, B. Szachlin, W. Szczerbo.
