fizyka wielkich energii
 
Encyklopedia PWN
fizyka wielkich energii, fizyka cząstek elementarnych,
dział fizyki obejmujący szeroki zakres zjawisk związanych z oddziaływaniem i strukturą cząstek elementarnych (począwszy od niektórych zagadnień jądrowych aż do astrofizycznych i kosmologicznych).
Właściwości cząstek elementarnych bada się doprowadzając do ich oddziaływania przy wielkich energiach, powyżej 1 GeV (109 eV). Oddziaływania te prowadzą do powstania nowych cząstek. Stosowanie coraz wyższej energii umożliwia produkcję i badanie cząstek o coraz większych masach. Nowe generacje akceleratorów (LEP w CERN — elektrony z pozytonami, 210 GeV; Tevatron w Fermilab — protony z antyprotonami, 2000 GeV; HERA w DESY — elektrony lub pozytony z protonami, 320 GeV) umożliwiły odkrycie cząstek elementarnych o największych znanych obecnie masach — bozonów W± (80,4 GeV), Z0 (91,2 GeV) i kwarku t (174 GeV). Badanie cząstek powstałych w zderzeniach umożliwiają niezwykle skomplikowane układy detektorów (detektory promieniowania jonizującego), które ze względu na częst. zderzeń i ilość informacji w każdym zderzeniu, wykorzystują najszybsze i najbardziej zaawansowane technologie informatyczne. Do planowania i interpretacji wyników eksperymentów konieczna jest teoria cząstek elementarnych (Model standardowy). W celu weryfikacji teoretycznych uogólnień Modelu Standardowego budowany jest obecnie zderzacz LHC w CERN (zderzacz protonów z protonami, 14 TeV; zakończenie budowy planowane na 2007).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia