film stereoskopowy
 
Encyklopedia PWN
film stereoskopowy, film trójwymiarowy, film plastyczny, film 3D, ang. 3-dimentional,
film przestrzenny, wykorzystujący zjawisko stereoskopii, tj. tworzenia w mózgu wrażenia trójwymiarowości.
W filmie stereoskopowym zdjęcia wykonuje się za pomocą 2 kamer, których obiektywy są odległe od siebie o ok. 65 mm (lub jednej specjalnej kamery), co odpowiada w przybliżeniu rozstawowi oczu człowieka. Synchroniczna projekcja tych 2 obrazów pozwala na uzyskanie złudzenia trójwymiarowości pod warunkiem oglądania obrazu „lewego” lewym okiem, a obrazu „prawego” — prawym; rozróżnia się 2 główne metody rejestracji i odbioru: z zastosowaniem okularów i bezokularową. Systemy z zastosowaniem okularów: a) system anaglifowy — 2 obrazy z przesuniętymi względem siebie konturami są zabarwione 2 barwami dopełniającymi, np. koloru czerwonego dla lewego obrazu, a kolorów niebieskiego i zielonego — dla prawego; rozdzielenie informacji następuje w okularach z komplementarnymi filtrami — w lewym szkło jest zielone, a w prawym czerwone; b) system pryzmatowy — każde z oczu widzi półobraz przesunięty kątowo przez soczewki pryzmatyczne; c) system elektronicznej migawki — w okularach jest mechanizm regulujący informację optyczną ze zmienną częstotliwością dla każdego oka; d) system Imax 3D (opracowany 1986) — obraz jest wyświetlany z taśmy 65 lub 70 mm przez specjalne soczewki na wielkoformatowy ekran, po czym odbija się od spolaryzowanych szkieł okularów w kilku płaszczyznach, dla każdego oka oddzielnie, co mózg zlewa w informację przestrzenną. W systemie bezokularowym rozdział obrazów następuje dzięki zastosowaniu rastra szczelinowego bądź soczewkowego, znajdującego się bezpośrednio przed ekranem.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia